Podziękuję, troszkę się pochwalę i... pożalę :)

Witam cieplutko dziewczyny,
wpadłam na chwileczkę podziękować, pochwalić się i troszkę też pożalić...tak jak widać w tytule postu :)
Ale zacznijmy od tego co najważniejsze czyli podziękowań.

Dziękuję gorąco, z całego serduszka cudownej osobie jaką jest Kasia lub inaczej znana nam wszystkim Wygodna. Dzięki niej mam swoje prywatne prześliczniaste metki :) Zrobiła mi je ta kochna babeczka mimo, że jest masakrycznie zabiegana i zapracowana. Mam wyrzuty sumienia, że zawracałam jej gitarę, ale z drugiej strony rozpiera mnie dzika radocha i duma z ich posiadania :D Taka mała rzecz a cieszy :)

Także - DZIĘKUJĘ CI KASIU! :)
***
Teraz będę się chwalić - a co :)

Dzięki temu, że niektóre z Was przygarniają moje przytulaki, sama również mogłam sobie pozwolić na małe szaleństwo i zaopatrzyłam się w cudną torbę u Katty - prawda, że śliczniasta? Oto ona:

A u Anii zakupiłam sobie takie oto ślicznościowe frywolitkowe kolczyki :

Tyle by było moich małych - wielkich raości.

Teraz się troszkę poużalam nad sobą ;)

Od paru dni maksymalnie podupadłam na zdrówku, bardzo bolał mnie brzuch, plecy itd. po  takich atakach, jednej wizycie karetki w domu i usg jamy brzusznej wylądowałam w szpitalu, jednak  na chwilę, bo przeciez nasza służba zdrowia traktuje ludzi jak zło konieczne...nawet nie ma o czym mówić.

Wychodzi na to, że mam podejrzenie kamicy zółciowej, także po wczorajszej kosmicznej dawce znieczulających leków i kroplówce, latam i robię wyniki (bo przecież po co by mieli mnie zostawić w szpitalu i zrobić na miejscu- zaznaczam, że skierowanie do szpitala miałam). Zabieg jest nieunikniony, (ale oczywiście nie mogli mi go zrobić od razu :/ ) jeśli znowu mnie coś nie złapie masakrycznego sama komfortowo wybiorę sobie jakiś sensowny termin, mam nadzieję, że tak będzie. Teraz wegetuję na dietce sucharkowo - herbacianej ;)

Niestety nie mam głowy, ani warunków do szycia. Własciwie dziś jest pierwszy dzien od tygodnia gdzie czuję się jakoś znośniej. Zobaczymy co wykażą jutro wyniki. Nie ukrywam - troszkę się boję, bo ze szpitalami miałam do czynienia tylko tyle co przy porodach - własnym i swoich dzieci ;) No ale dam radę, mam cudownego męża, który wspaniale troszczy się o mnie i o dzieci. Niestety nie mamy z kim ich zostawić więc sie tak wycieczkują z nami po lekarzach, na szczęście to dla nich zabawa...w przeciwieństwie do nas ;)

Także tyle u mnie. Trzymajcie kciuki, żebym jakoś z tego wybrnęła bez większego szwanku ;)

Pozdrawiam Was cieplutko i serdecznie jak zawsze. Do szybkiego...uszycia ;)